เรื่องเสียว เล่นเสียวกับคนไข้
กลับมาแล้วครับ….หลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน…..เพราะมีธุระต้องเดินทางไปเยี่ยมญาติๆ ที่ต่างจังหวัด……
ก็คนมันญาติเยอะอ่ะครับ……ไปต่างจังหวัดครั้งนี้…ไม่เสียเที่ยวครับ…มีประสบการณ์แปลกๆ ใหม่ๆ…….
ก็ไม่พ้นประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องเอาๆ กัน นั่นแหล่ะครับ….
แล้วจะค่อยๆ เล่าสู่กันฟังพอให้เกิดอารมณ์ได้นิดๆ หน่อยๆ………ในโอกาสต่อๆ ไป..ถ้าไม่เป็นเอดส์ ตายเสียก่อน…..เฮ้อ………………..
แต่สำหรับเรื่องต่อไปที่จะเล่า…..ให้ท่านๆ สมาชิกได้อ่านก็เป็นประสบการณ์ในอดีตของผมเองอีกนั่นแหล่ะ
เผอิญผมเป็นคนที่ค่อนข้างโชคดีไอ้เรื่องอย่างว่า มีโอกาสได้ลิ้มลอง ประสบการณ์การเอา หลากหลายรูปแบบ
มีทั้งกับเด็กตัวเล็กๆ , กับทอมบ้าง , กับเมียชาวบ้านบ้าง , กับหลานสาวเจ้านายบ้าง……………….
เล่ากันวันเดียวไม่มีหมด….ก็ค่อยๆ อ่านกันไปน่ะครับรับรอง มันจะเข้มข้นขึ้น…ใกล้คุกมากยิ่งๆ ขึ้น………
และเช่นเดียวกัน คราวนี้…..
ประสบการณ์ตรงของผม….ก็เกิดขึ้นในคราวที่ผมได้มีโอกาส ไปรับใช้ชาติในฐานะของชายไทย…ก็เป็นไอ้เณร (ทหารเกณฑ์แหล่ะครับ…..)
คุณคงจะเคยรู้มาบ้างว่าทหารผู้ใหญ่ๆ เค๊าจะมีทหารประจำตัว ไว้คอยรับใช้ ดูแลบ้าน เฝ้าบ้าน หรือสุดแล้วแต่จะสั่งให้ทำ…..
ผมเป็นคนหนึ่งครับที่หลังจากฝึกทหารใหม่เสร็จ ได้รับเลือกให้ไปเป็นทหารประจำตัวของ ทหารผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
(หน่วยที่ผมไปประจำอยู่ อยู่แถวๆ จังหวัดนครนายก ครับ คงเดาออกว่าเป็นหน่วยอะไร) ….
ผมไม่ทราบวัตถุประสงค์ที่แน่ชัดว่าทำไมผู้หมวดถึงเลือกผมให้ไปเป็นทหารประจำตัวของ ทหารผู้ใหญ่ท่านนี้
(ต่อไปผมจะเรียกท่านว่า ผู้การ) อาจคงเป็นเพราะผมดูเรียบร้อย….ดูสะอาด…หรืออะไรก็สุดแต่จะเดาอ่ะครับ..
แต่ช่างเถอะครับ…ถือว่าเป็นบุญของผมแล้วกัน..เพราะใครๆ เค๊าก็ว่าดีแล้วหล่ะ ดีกว่า อยู่ที่กองร้อย เป็นพันๆ เท่า……….
ท่านผู้การ น. เป็นคนใจดีครับ ดีกับผมมาก….เรียกผมว่าลูกทุกคำ …..
ผมก็ดีกับท่านครับ….คอยดูแลทุกอย่าง…..ทั้งตัวท่านเอง…..เมียของท่าน ….คุณหนูๆ อีกสองคน……
ผมใช้ชีวิตที่บ้านประจำตำแหน่งของท่านอย่างมีความสุข………ทุกอย่างดูราบรื่นไปหมด……………….
เรื่องราว ช่วงชีวิต ที่สงบราบเรียบของผมในบ้านของผู้การและครอบครัว ดำเนินไปอย่างกับนิยาย ……
ผมอยู่ที่นี่อย่างสบายทั้งกายและใจ……….จนถึงเดือนที่สาม….ของการเป็นทหารประจำบ้าน……
ช่วงเย็นของวันหนึ่ง ผู้การเรียกผมเข้าไปคุยด้วย….ว่าต้องการให้ผมไปช่วยงานที่บ้านคุณย่า(คุณแม่ของผู้การ)
ที่กรุงเทพฯสักเดือนหนึ่ง เพราะช่วงนี้ คนรับใช้ที่บ้านของคุณย่า กลับไปเยี่ยมพ่อซึ่งป่วยหนักที่ต่างจังหวัด ไม่มีใครช่วยดูแล…..
ผมก็ตอบยินดี……ดีเสียอีกจะได้ไปเปิดหูเปิดตาที่กรุงเทพฯ สักเดือนหนึ่ง……..
ผู้การเล่าให้ผมฟังว่า ที่บ้านคุณย่า…ปกติแล้วจะมีคนอยู่แค่สองสามคนเท่านั้น….คือคุณย่า คุณแอน(น้องสาวของผู้การ)
แล้วก็นางเอียด(คนรับใช้)…..คุณย่า…ถึงท่านจะอายุมากแล้ว..แต่ยังต้องออกไปดูแลธุรกิจข้างนอกทุกวัน…….
ที่บ้านอ่ะ…คนที่อยู่ประจำก็จะเป็นคุณแอนน้องสาวของผู้การ ซึ่งปัจจุบันป่วยเป็นอัมพาตทั้งตัว เนื่องจากประสบอุบัติเหตุ
ช่วยตัวเองไม่ได้ ต้องมีคนช่วยดูแลทุกเรื่อง ………
ผมนึกภาพออกทันทีว่าการที่จะต้องรับหน้าที่ดูแลเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวคนป่วย เป็นยังไง เพราะตอนผมเด็กๆ เคยช่วยญาติๆ ดูแล ป้า
ซึ่งนอนโทรมป่วยเป็นอัมพาต อยู่เกือบสองปี…..เฮ้อ ผมถอนหายใจ…….แต่ก็…ช่างเถอะ….แค่เดือนเดียวเอง…
แล้วก็ถือว่าช่วยผู้การแล้วกัน ท่านดีกับเรานิ…….ผู้การไม่คะยั้นคะยอผม(คงสังเกตเห็นว่าผมมีท่าทางกังวลนิดๆ)….
โดยให้ผมกลับไปนอนคิดดูก่อนก็ได้…..ท่านบอกว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาบอกก็ได้ ว่าจะไปหรือเปล่า………
ผมกลับมานอนคิด….คิดไป คิดมา…..จนเกือบๆ เที่ยงคืน จึงตัดสินใจว่าเอาหล่ะ
เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณของผู้การ ที่ท่านเอ็นดูเรา………เราก็น่าจะตอบแทนท่าน…
แล้วก็เผื่อวันหน้าเราเดือดเนื้อร้อนใจ…จะได้มาขออาศัยบารมีของท่านได้………..
ผู้การพาผมเดินทางเข้ากรุงเทพฯ หลังจากนั้นอีกสองวัน ที่ผมตอบตกลงท่าน…..
ข้าวของเครื่องใช้ที่ผมนำติดตัวไปก็ไม่มีอะไรมาก……เสื้อผ้าสองสามชุด….ของใช้ส่วนตัวอีกสี่ห้าชิ้น……
ในระหว่างเดินทาง…ผู้การก็คุยให้ผมฟังถึงหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบ..ว่ามีอะไรบ้าง……ตั้งแต่เช้ามืดยันเข้านอน…….
สรุปแล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมจินตนาการภาพไว้ไม่มีผิด และก็ไม่แตกต่างไปจากที่ผมเคยดูแลป้าของผม
คือต้องช่วยเหลือคนป่วยทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอน……แปรงฟันให้….ล้างหน้าให้…อาบน้ำ..เช็ดตัว…ป้อนข้าว…
พานั่งห้องน้ำ..เช็ด ก้น….จับพลิกตัวทุกๆ สองชั่วโมง…ทำกายภาพบำบัดให้วันละสองครั้ง….ฯลฯ ……………….
ผมฟังไปก็ถอนหายใจไป…..แล้วก็ลุ้นในใจว่าเราจะทนกับสภาพแบบนี้ไปได้สักกี่วันนี่…ไม่รู้เวรกรรมอะไร…..
บ้านคุณย่า….อยู่แถวๆ ราชเทวี…..เป็นบ้านหลังโต…ดูลักษณะบ้านแล้ว น่าจะเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ทำไม๊มีคนอยู่แค่สองคน…(ผมตั้งคำถามในใจ)
…..พอถึงตัวบ้าน ผู้การแนะนำคุณย่าให้ผมรู้จัก…ผมเข้าไปสวัสดีท่านใกล้ๆ….ดูท่านไม่แก่อย่างที่ผมคิดไว้เลย….อายุท่านน่าจะสักหกสิบต้นๆ จะได้
..ยังดูเต่งตึง..คงจะอุดมไปด้วยเครื่องสำอางค์บำรุงผิวพรรณ…..ประมาณว่ากลัวแก่อย่างไงอย่างงั้น…..
ท่านทักผมด้วยท่าทางและคำพูดที่เป็นกันเองมาก…มากจนทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น………..
ผม….ผู้การ และคุณย่า นั่งคุยถามไถ่ประวัติ ความเป็นมา ญาติพี่น้อง อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ได้พักใหญ่ๆ…….
จนคุณย่าบอกผู้การว่า…
“วันนี้ช่วงสายๆ แม่มีนัดกับลูกค้าที่ออฟฟิศ…..ดีหล่ะที่ พา มด(ชื่อผม)มาวันนี้ จะได้เริ่มงานกันเลย….แล้ว น.(ชื่อผู้การ) หล่ะ วันนี้จะค้างที่นี่หรือกลับ”
…..ผู้การตอบ
“เดี๋ยวผมขอดูไอ้มดก่อนครับแม่….ถ้าดูแล้วมันได้เรื่องผมก็จะกลับเลย…แต่ถ้ามันยังเก้ๆ กังๆ ผมก็จะอยู่สักพัก…บ่ายๆ หรือเย็นๆ ค่อยกลับครับ…คงค้างไม่ได้”
“เออ..ดี..งั้นป่ะ… มด ไปรู้จักพี่แอน ป่านนี้คงหิวแล้วหล่ะ….”
คุณย่าหันมาทางผม แล้วชวนผมและผู้การเข้าไปในห้องของคุณแอน ………………………
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป…..สิ่งแรกที่ทำให้ผมนึกถึงป้า ที่ผมเคยดูแลท่าน คราวที่ป่วยเป็นอัมพาต คือกลิ่น……
ครับ มีทั้ง กลิ่นยา กลิ่นอับๆ กลิ่นห้องน้ำ ……มันโชยออกมาสัมผัสกับรูจมูกของผมเข้าอย่างจังเลยครับ…..
ผมเริ่มท้อใจ…….คุณย่าหันมาทางผม..แล้วพูด
“นางเอียดมันกลับบ้านไปได้สี่วันแล้วหล่ะ…ห้องมันเลยดูรกๆ…..ย่าจะเข้ามาทำความสะอาด….พี่แอนเค๊าก็บ่นไม่ให้ทำ..บอกให้รอ มดมาก่อน…”
ผมพยักหน้าแล้วตอบ
“ครับเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” ……………………..
พูดเสร็จคุณย่าเดินนำพาผมและผู้การมาที่เตียงของคุณแอน..ซึ่งนอนดูทีวีอยู่…….
“เป็นไงลูก หิวยัง…นี่..แม่พาลูกมือมาช่วยแล้ว…”
คุณย่าทักคุณแอน ……ผมยกมือไหว้คุณแอนหนึ่งครั้ง…คุณแอนค่อยๆ เบนหน้ามาทางผม…..
“หวัดดีครับผม…ชื่อมดเหรอ..เอ้อ หน้าตาตลกดีนิ…..เหนื่อยหน่อยนะ…..”
เธอพูดทักผมราวกับรู้เรื่องราวของผมมานานแล้ว ผมคิดว่า ผู้การคงจะโทรมาเล่า เรื่องราวของผมให้ คุณย่า และคุณแอน ฟัง มาก่อนหน้านี้………..
เธอพูดกับผมเสร็จ แล้วหันไปทักผู้การ………………
ผมปล่อยให้ครอบครัวเค๊าคุยกันแล้ว……หันไปดูรอบๆ ห้อง…..ใจหนึ่งคิดว่าจะเริ่มทำความสะอาดตรงไหนก่อน……..
อีกใจคิดเปรียบเทียบอาการระหว่างป้าของผมกับคุณแอน ที่นอนป่วยอยู่ที่เตียง เพราะถ้าสังเกตจากภายนอกแล้ว
ดูแตกต่างกันสิ้นเชิง คุณแอนเธอดูหน้าตาสดใส ไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิดเดียว
(อาจเป็นเพราะผมยังไม่สามารถมองเห็นสภาพร่างกาย แขนขา ที่ลีบแห้ง เพราะไม่ได้ใช้งานมานานนับปี ก็เป็นได้ )…….
ผมสาละวนอยู่กับการเก็บกวาดห้องให้เป็นระเบียบอยู่พักนึง ในขณะที่คุณย่าได้ขอตัวไปออฟฟิศ
หลังจากที่ยืนคุยอยู่กับผู้การและคุณแอนพักใหญ่ ส่วนผู้การยังคงยืนคุยอย่างเอาอกเอาใจน้องสาว อยู่ที่ข้างๆ เตียงของคุณแอน……..
ดูผู้การคงจะรักน้องสาวคนนี้ของแกมาก…..แน่ หล่ะสิ……เพราะถ้าผมเดาไม่ผิด คุณแอนเธอน่าจะเป็นลูกหลงของบ้าน…….
เธอน่าจะอายุห่างจากผู้การของผมมาก…….ผมว่าน่าจะมากกว่ายี่สิบปีก็เป็นได้………….
ใช่แล้ว……เพราะในระหว่างนั่งมาในรถ….ผู้การเล่าให้ผมฟังถึงประวัติของคุณแอนว่า..
เธอพึ่งจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเมื่อสามปีที่ผ่านมา แล้วประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ได้เกือบๆ ปีมานี่เอง…..
ถ้าจะเดาผมว่าตอนนี้เธอคงอายุประมาณ ยี่สิบห้า ยี่สิบหก น่าจะได้ ………ผมคิดไปทำงานไป…จนผู้การเรียกผม…
“มด…..ไปยกอาหารในครัวมาป่ะ…เดี๋ยวผู้การจะป้อนข้าว คุณแอนให้เราดูเป็นตัวอย่าง” …….
ที่บ้านคุณย่านี่เค๊าไม่ทำกับข้าวกันเองหรอกครับ….เค๊าใช้วิธีผูกปิ่นโตแทน ….ซึ่งจะมีคนเอาอาหารมาส่งให้ทุกมื้อ…..
…………ผมดูผู้การป้อนข้าวให้คุณแอนอยู่พักนึง คุณแอนเธอทานอาหารได้มากพอควรครับ……
เมื่อป้อนข้าวเสร็จผู้การส่งถาดอาหารให้ผมแล้วให้ผมป้อนผลไม้ให้คุณแอน….ท่านบอกให้ผมทดลองงาน….
เผื่อมีอะไรเคอะๆ เขินๆ จะได้แนะนำกัน…..ผมผ่านงานป้อนอาหารไปได้ฉลุย. ….จนผู้การชมว่าผมเก่ง
ก็แน่หล่ะ…ผมมีประสบการณ์มาแล้วนี่…เรื่องอะไรจะให้เสียชื่อหล่ะ…….คุณแอนเธอก็ดูท่าทางจะชอบผม….
เธอคุยไปด้วยทานผลไม้ไปด้วย……ดูเธอร่าเริง….ไม่หงอยเหงาเศร้าซึมเหมือนคนป่วยทั่วๆ ไปเลย…….
ผมว่าเธอไม่แตกต่างอะไรจากคนปกติเลย..เพียงแต่เธอขยับแขน ขา เอว ไม่ได้แค่นั้นเอง…………..
ทานข้าว ผลไม้เสร็จ เธอให้ผมแปรงฟันให้…..ผู้การยังคงยืนกำกับดูแลการปฏิบัติหน้าที่ของผมโดยไม่ละสายตา…….
พร้อมกับยืนชมผมอยู่อย่างต่อเนื่อง จนผมชักเริ่มเขินๆ แล้ว……..เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย…….
ผู้การชวนผมไปคุยข้างนอกห้อง เพื่อให้คุณแอนเธอพักผ่อน……เมื่อคุย…เน้นย้ำหน้าที่ต่างๆ เสร็จผู้การ ขอตัวกลับ……
โดยปล่อยให้ผมอยู่ทำหน้าที่ดูแลคุณแอนสองต่อสอง………….
ผมผ่านงานช่วงเช้าของวันไปได้อย่างสบายๆ…..ไม่มีอะไรติดขัด เหนื่อยหน่อยก็ คือการที่ต้องเก็บกวาดเช็ดถูภาย
ในห้องนอนของคุณแอนให้ ไร้ฝุ่น ไร้กลิ่นต่างๆ ………….
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย….คุณแอนขอให้ผมเข็นเตียงของเธอออกมาข้างนอก เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่จำเจในห้องนอน…..
ผมทำตามที่เธอขอร้อง…..แล้วขอตัวไปเก็บข้าวของส่วนตัว และอาบน้ำอาบท่า………
เมื่อผมทำธุระส่วนตัวเสร็จ….คนส่งอาหารก็นำปิ่นโตอาหารมาให้…….ผมดูเวลา….ก็ได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี…..
ผมจัดแจงนำอาหารมาที่เตียงของคุณแอน…และป้อนเธอเหมือนอย่างที่ผู้การทำให้ดูตอนเช้า……เธอทานข้าวไป…คุยกับผมไปด้วย…
“มดนี่ขยันนะ…ดูสิ ห้องของพี่ที่ดูรกๆ….มดก็ทำแป๊บเดียวเสร็จแล้ว…..นี่ถ้ามดยังไม่มาพี่คงต้องนอนจมอยู่กับ กลิ่นอับๆ อย่างงั้นอีกหลายวันแน่”
ผมตอบสั้นๆ ” ครับ ”
เธอพูดต่อ “เดี๋ยวทานข้าว กินยาเสร็จ พี่จะอาบน้ำนะ ……ช่วยจัดให้พี่หน่อย……” ผมทำตางง …….เธอพูดต่อ
“ไม่ต้องงงหรอก เดี๋ยวพี่บอกเองแหล่ะว่าต้องทำไงบ้าง….นี่สองวันแล้ว …..ที่ได้แต่เช็ดตัว เพราะไม่อยากกวนคุณ
แม่….อาบน้ำให้พี่อ่ะ มันต้องใช้เวลามาก กว่าจะราดน้ำ กว่าจะถูสบู่ ล้างสบู่ แล้วก็เช็ดแห้ง …….คงไม่รังเกียจนะ”……..
ผมครุ่นคิดในใจ….และตอบ
“ไม่รังเกียจหรอกครับพี่….ผมเคยทำให้ป้าของผมมาแล้ว” ……….
ผมป้อนข้าว ป้อนยาให้คุณแอนเสร็จแล้ว…..เตรียมจะเอาถาดอาหารไปเก็บ…
เธอตะโกนบอกผมว่า มดกินข้าวก่อนก็ได้….นี่เห็นยังไม่ได้กินตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ…..เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป พี่ช่วยอะไรไม่ได้นะ…..
ผมตะโกนตอบ “ครับ”
ผมกินข้าว…ล้างจาน….ชามเสร็จ แล้วรีบกลับมาที่เตียงของคุณแอน…..เธอถามผมว่า..
“เสร็จแล้วนะ ธุระเธอ…..งั้นเข็นเตียงพี่ไปในห้องป่ะ…เดี๋ยวจะบอกว่าต้องทำไงบ้าง”……….
ผมจะเข็นเธอกลับเข้าที่เดิมในห้อง…….
“ไม่..ไม่…..ไม่….เข็นไปในห้องน้ำเลย ขืนอาบตรงนี้พื้นก็แฉะหมดสิ”…..
เธอโบ้ยปากเหมือนกับการบอกทาง ให้ผมเข็นเตียงนอนของเธอเข้าไปในห้องน้ำ…..ภายในห้องนอน…….
อันที่จริงผมคิดอยู่นานแล้วว่าไอ้ห้องน้ำนี่มันทำมั๊ย มันถึงได้ใหญ่ผิดของชาวบ้านชาวช่องเค๊าจัง
มาถึงบางอ้อก็อีตรงนี้แหล่ะครับ….มันใหญ่จริงๆ ………ผมเข็นเตียงคุณแอนไปใกล้กับก๊อกน้ำ เธอบอกให้ผมหยุด….
“พอละ….ทีนี้ มดถอดพวกผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน เอาออกไปไว้ข้างนอกนะ เดี๋ยวมันเปียก ….”
ผมทำตามที่เธอบอก…..โดยเริ่มที่ผ้าคลุมตัวของคุณแอน…..ผมค่อยๆ ดึงมันออกจากตัวของคุณแอน………….
และแล้ว สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้ผมตอนนี้ ก็ไม่พ้นสรีระร่างกาย ภายในชุดนอนบางๆ สีม่วง ของคุณแอน…
เพราะมันช่างเหมือนกับคนปกติอย่างไงอย่างงั้นเลย ไม่มีส่วนใดของทั้งแขน ขา หรือ มือ ที่มันดูลีบเกร็ง ตามที่ผมจินตนาการ เลย
ใจผมเริ่มเต้นหล่ะสิคราวนี้……ผมปลอบใจตัวเอง…..ท่องอยู่ในใจ…..
“เธอป่วย…..เธอป่วย….เธอป่วยน่ะโว๊ย” ……..ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง จนเธอเรียก
“มด…ถอดต่อสิ……”
“ครับ..ครับ” ผมตอบเสียงสั่นๆ ……..ผมจัดแจงพลิกตะแคงตัวเธอเพื่อถอดผ้าปูที่นอนออกทีละด้าน ……….
เตียงที่เธอนอนอยู่ก็คงทำมาพิเศษอีกแหละครับ…..มันหุ้มด้วยยางสังเคราะห์ ประมาณนั้น….โดนน้ำคงไม่เป็นไร..
ผมคาดเดา……..หลังจากนั้นถอดปลอกหมอนออก……
“หยิบหมวกคลุมผมมาใส่ให้พี่ที……วันนี้ยังไม่อยากสระผม” เธอสั่ง…….
ผมใส่หมวกคลุมผมให้เธอเสร็จ แล้วขยับตัวจะไปเปิดฟักบัว…….
“เดี๋ยว……….จะอาบทั้งชุด…หงี้เหรอ” เธอรีบห้ามผมไว้ก่อน……ผมหันไปหาเธอ…..
“ก็ถอดนี่ก่อนสิ ค่อยราดน้ำ” เธอพูดพร้อมกับทำปากโบ้ย ชี้มาที่ใต้คางของตัวเอง…..
ผมว่าเธอคงหมายถึงชุดนอนที่เธอใส่อยู่แหล่ะ ที่เธอต้องการให้ผมถอดมันออกก่อน….
ผมเดินกลับมาช้าๆ…..และทำท่าลังเลนิดๆ…..
“ถอดเถอะ พี่ยังไม่อายเลย เธอจะอายอะไร…..นี่ถ้าเป็นนางเอียดน่ะ…..ป่านนี้พี่ได้ราดน้ำสบายใจไปแล้วหล่ะ…
ถอดเถอะ…..ไม่ต้องกลัว….น้ำอ่ะ….มันทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น….และถือเป็นการบำบัดอาการอัมพาตอย่างหนึ่งน่ะ มด…รู้ปล่าว” ……….
ผมคิดได้…….แล้วก็รู้สึกดีขึ้น…….ที่เธออธิบายให้ผมเข้าใจ ว่าเธอจะดีขึ้นถ้าได้ราดน้ำอุ่น ตรงบริเวณที่เป็นอัมพาต
……..ผมขยับตัวกลับมาที่เตียง……แล้วค่อยๆ ถลกชุดนอนบางๆ ของเธอขึ้นมาทางด้านหัว ……..
พระเจ้าช่วย สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้……มันดูขาว..เนียน..สะอาด…หมดจด….มันช่างรับกับใบหน้าใสๆ กลมๆ ของคุณแอนเหลือเกิน…..
ใจด้านชั่วของผมมันเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้วหล่ะตอนนี้…..หลังจากที่มันกระเจิงหายไปเสียนาน……
ใจผมเต้น เต้นแรง เหลือเกิน…..ผมหายใจถี่ขึ้น….ตาผมยังคงจ้องอยู่ตรงนั้นของคุณแอน……..
“เอ้า…เอ้า…ไปเปิดน้ำสิ……เอาโฟมมาล้างหน้าให้พี่ก่อนแล้วค่อยราดที่ตัว” ..
ผมค่อยๆ ขยับตัวไปหยิบฝักบัว….เปิดน้ำ…เอามือรองดูความอุ่นของน้ำ…โดยมิยอมละสายตาจากตรงนั้นของคุณแอน…..
“นี่ มด….มีสมาธิหน่อย……อย่าคิดอะไรมากสิ…..พี่อ่ะ ก็แค่คนป่วยคนหนึ่ง…มดอ่ะ ก็เหมือนกับ คนที่ต้องคอยดูแลคนป่วย….
ขืนชักช้าอย่างงี้ พี่ไม่ต้องได้อาบน้ำกัน”
ผมตอบ “ครับ ครับ”……….
ผมเอาฝักบัวมาล้างหน้าให้คุณแอนแล้ว ใช้โฟมล้างหน้าขัดถูให้ อย่างนุ่นนวล……ผมชวนเธอคุย…..
“ช่วงล่างของพี่แอนไม่รู้สึกเลยเหรอครับ” เธอหลับตาให้ผมเอาน้ำฉีดล้างโฟมออก และตอบ
“ก็รู้สึกบ้าง..นิดๆ….แต่มันขยับไม่ได้เท่านั้นเอง ตั้งแต่คอลงไป…..หมอเค๊าบอก ต้องใช้เวลา….ค่อยๆ กายภาพบำบัด….
นี่ถือว่าดีขึ้นนะ…..เมื่อก่อน…..มดกัด เข็มแทง ยังไม่รู้เลย……ตอนนี้พอรู้สึกบ้างเป็นบริเวณกว้างๆ……”
……..เมื่อล้างโฟมออกหมด ผมเอาผ้าเช็ดหน้า ซับที่ใบหน้าของเธอ…..
ผมว่าเธอดูสวยน่ะ…ปากแดงๆ..จมูกโด่ง…ใบหน้าขาวเนียน…มีกระนิดๆ แถวๆ โหนกแก้ม…
หลังจากจัดการกับบริเวณใบหน้าเธอเสร็จ…ผมพลิกตัวเธอตะแคงข้างฉีดน้ำลงไปจนทั่วบริเวณแผ่นหลัง………
แล้วนำสบู่มาถูเพื่อชะล้างคราบเหงื่อไคล ให้หมดไป …
ในขณะที่มือผมสาละวนขัดถูอยู่บริเวณแผ่นหลังของเธอ สายตาอันซุกซนของผม มันกลับถือโอกาส
ลูบไล้เลยเถิด ลงไปที่สะโพกที่ดูเต่งตึงทั้งสอง โอย ย ย ผมจะทนได้อีกเท่าไหร่นี่……………… …
ผมไม่รอช้ารีบจัดการกับแผ่นหลังของคุณแอนให้เสร็จโดยเร็ว…..แล้วจับเธอพลิกกลับ มาอยู่ในท่านอนหงายเหมือนเดิม
……..ผมฉีดน้ำ ลงไปที่หน้าอกของเธออีกครั้ง……..
ภาพของละอองน้ำ ที่หลุดจากปลายฝักบัว แล้วลงไปสัมผัส…กับเต้าถันของคุณแอนดูช่างงดงามเหลือเกิน…..ผมคิดในใจ……
“ผมนี่ช่างโชคดีเหลือเกิน…..จะมีใครสักกี่คน ที่ได้เห็นอะไร สวยๆ งามๆ แบบนี้…..”
……..ตอนนี้ใจผมมันไปไกลกว่าที่จะดึงกลับมาแล้วหล่ะ……….ผมชโลมสบู่กับมือ..แล้วบรรจงถูไปมาลงหน้าอกของเธอ…..
เธอนอนหลับตา…..คงกำลังจินตนาการในสัมผัส…เพื่อพยายามรื้อฟื้นความรู้สึกที่ตัวเองเคยมี….
โดยหวังว่าสักวันหนึ่ง ตัวเองจะหายจากอาการป่วยแล้วกลับมาเหมือนเดิม…..
ในทางกลับกัน…..ผม….กลับจินตนาการ…ฝันเฟื่องถึงการร่วมรักอันดูดดื่มกับเธอภายในห้องน้ำแห่งนี้………
ผมถูอยู่บริเวณนั้นนานพอสมควร…..แล้วรีบล้างสบู่ออกให้หมด………….แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาที่……..จุดศูนย์รวมของระบบประสาททั้งหมด………
ผมบรรจงฉีดน้ำลงบริเวณนั้น……..บริเวณที่ปกคลุมไปด้วยไรขนหนาทึบ ที่แทบจะมองไม่เห็นความสวยงามของร่องกลีบ……
ผมฉีด ฉีดน้ำ เพื่อแหวกหาร่องรักที่แท้จริง ………ผมพบมันแล้ว มันช่าง ช่างเป็นร่องกลีบที่สวยงามเหลือเกิน
ตัวร่องกลีบบีบอัดกันแน่นเอี๊ยด อย่างกับประตูสวรรค์ที่ไม่เคย แง้มเปิดตัวเองเพื่อรองรับการมาเยือนของแขกจากแดนไกล……
ผมละมือจากฝักบัว….ขยับตัวเองเข้าไปใกล้กับท่อนล่างของคุณแอน ซึ่งตอนนี้ยังคงนอนหลับตานึกถึงจินตนาการ ในความรับรู้ที่แสนจะบริสุทธิ์
โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ ร่องกลีบของเธอ กำลังจะได้ต้อนรับการมาเยือน ของแขกจากแดนไกล ………
ผมไม่รอให้โอกาสสวรรค์อย่างนี้ หลุดรอยไปง่ายๆ……..จึงตัดสินใจก้มลงใช้ปลายจมูกสัมผัส สัมผัสกับกลิ่นของร่องกลีบของคุณแอน………..
พระเจ้าช่วย กลิ่นคาวของร่องกลีบ มันช่างเย้ายวน จนผมมิอาจหักห้ามจิตใจ ให้ต้องพิสูจน์ถึงที่มาของมันได้
ผมพยายามใช้ลิ้นของตัวเองให้เกิดประโยชน์ที่สุดด้วยการชอนไช แหวกไป มา บริเวณร่องกลีบ ……..
ในขณะเดียวกัน เพื่อให้เกิดความพร้อมทั้งสองฝ่าย ผมใช้มือขวาของตัวเอง จัดการปลดพันธนาการที่มีอยู่ทั้งหมด ให้หลุดออกไปกองอยู่ที่ปลายเท้า
แล้ว งัดเอาท่อนเนื้อที่แข็งได้ที่ มาสาวขึ้น สาวลง เพื่อเตรียมตัวสำหรับการ แหวกว่าย ชอนไชเข้าไปในร่องกลีบ
คุณแอนยังคงหลับตา อย่างมีสติ…..แต่มิอาจเดาได้ว่าตอนนี้เธอจินตนาการถึงเรื่องอะไร……….
ผมค่อยๆ ขยับตัวเองไปที่ปลายเตียง….แล้วแหวกขาทั้งสองข้างของคุณแอนให้ถ่างออก ผมปีนขึ้นไปนั่งคุกเข่า
ตรงหว่างขาของคุณแอน บรรจงใช้ลิ้นชอนไช ควานหาเม็ดสวรรค์ ที่ซุกซ่อนอยู่ภายในร่องกลีบ ของเธอ……..
เธอลืมตา…….พระเจ้าช่วย….ผมไม่สนใจ….ในเมื่อมันเป็นไปได้ขนาดนี้แล้ว ผมจะต้องกลัวอะไรอีกหล่ะ…….
เธอมองผม…….ผมไม่แน่ใจว่าเธอเห็นอะไรบ้าง…..แต่สิ่งที่ผมมองเห็นตอนนี้คือ รูจมูกที่เบิกกว้างขึ้นของเธอ ราวกับอาการหอบเหนื่อย….
ประกอบกับสายตาเคลิ้มๆ ที่บ่งบอกได้ถึงความสุขสุดยอดที่เธอถวิลหามาช้านาน…..
เธอไม่พูด…ไม่ห้าม….ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาเลย…….มีแต่เพียงเสียงหายใจหอบถี่ขึ้นเท่านั้นที่ผมได้ยิน………..
ผมได้ใจ…….ทำต่อ….ทำต่อจนสังเกตเห็นน้ำเมือกใสๆ เริ่มซึมอกมาจากรูร่องกลีบ …………..ผมรู้ทันทีว่ามันได้ที่แล้ว…..
มันพร้อมแล้วสำหรับการสอดใส่…….ผมไม่รอช้า………ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว………ผมยกหน้าตัวเองออกจากร่องกลีบ…..
สายตาผมยังคงจับจ้องไปที่ตาของเธอ….เพื่อปลอบประโลมให้เธอรออีกนิดเดียว………..เธอเลียริมฝีปากไปมาสองสามครั้ง……
ผมขยับตัวเองเข้าใกล้หว่างขาของคุณแอนมากยิ่งขึ้น แล้วยกขาของเธอ ขึ้นพาดบริเวณเอวทั้งสองข้างของตัวเอง
ตอนนี้ผมสังเกตเห็นรูร่องกลีบ ที่เริ่มเปิดแง้ม ให้เห็นกลีบสีชมพูภายในทั้งสองข้างได้อย่างชัดเจน
ผมไม่รอช้า รีบจ่อท่อนเนื้อของตัวเองเข้าบริเวณรูร่องกลีบที่เปิดแง้มรออยู่…..
แล้วค่อยๆ ชอนไช…ถูขึ้น ลง ….สามสี่ครั้งแล้วยกออก เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของร่องกลีบ ซึ่งตอนนี้มันแง้มมากยิ่งขึ้น
ผมจับท่อนเนื้อขึ้นวางทาบร่องกลีบถูไป ถูมา แล้วยกขึ้น ทำอย่างงี้อยู่หลายครั้ง จนทำให้น้ำเมือกของคุณแอนมันเยิ้มมากจนแทบจะหยดลงบนเตียง ………..
ผมทนไม่ไหวแล้ว…..จริงๆ……….น้ำของผมจะแตกอยู่หลายครั้งเหมือนกัน ในทุกๆ จังหวะของการถูไถ ท่อนเนื้อบนร่องกลีบ ของคุณแอน……..